Hayat

İnsanların bazı dönemlerinde hayatları gerçekten sarpa sarar çekilmez bir hal alır.Yaratılışımızda var bir kere çok normal. Herşey üst üste gelir,tüm kötülükler,hastalıklar ,uğursuzluklar bizi bulur. O sıralar mesela birtek bizim sevgilimiz yoktur yada olsada illaki bir problem vardır hadi canım problem olmasa da biz o sıralar yaratırız her türlü problemi çünkü inanırız bu süre zorlu bir süre ve biz bu süreyı doya doya acıklı bir şekilde yasamalıyız. Ve gerçekten de bu süreyi acıklı bir şekilde yaşar acıya doyarız incir çekirdeğini doldurmıcak sıkıntılarla boğuşur hayatı kendimize zorla zindan ederiz.Hatta okadar gereksiz konulara üzülür,moralimizi bozarız ki önemli sayılcak konulara bozulcak moral bırakmayız . Kimileri bunu depresyon olarak adlandırsada ben buna değişken ruh hali demeyi daha sempatik buluyorum. Çünkü her insanın hassas dönemleri olabilir ve her insanın bu dönemi istediği gibi acıklı yaşamaya hakkı vardır benimde olduğu  gibii. İşte ben böyle zamanların birindeyken bu kadar acıklı hayat koşulları içerisinde bir de gündelik hayatın stresini çekerken bir telefonla tüm ruh halimi koşarak çıktığım odanın içinde bıraktım (tabikide o telefonun kimden olduğunu söylemicem ) odaya döndüğümde çok farklı bir insan olarak dönmüş,unutttuğum gülümseme yüzüme kendilğinden gelmişti o an farkettim ki  aslında bu ruh halleri,bunalım takılmalar, depresyon vb şeylerin ilaçları bizim içimizde, kendi düşünce gücümüzde,benliğimizde . Eğer biz birşeyi istiyorsak ve buna inanıp olacağına yada bu işi yapabilceğimize kendimize inandırırsak halledemeyeceğimiz hiçbirşey yok. İhtiyaçlarımız ; 1. kendimize inanmak  2. iyi bir şekilde motive olmak  ve bunları kendi kendimize yapmak bir başkasının söylemesine gerek kalmadan.Bu hayatta hiç kimseyi kendi fikrimize inandırmamıza gerek yok kendimizde inandıktan sonra aşamayacağımız bir problem yok. Aslında tüm bunlar içimden geçenler ve kısaca demek istediğim millet için değil kendimiz için yaşayıp, küçük olaylarla üzülmeyelim