Her ne kadar yalnız doğsak da bu dünyaya herzaman elimizinden tutan, bize destek olmasını isteyeceğimiz insanlar ararız. Bu çok küçükken annemiz, orta yaşlarda babamız yaşımız daha da büyükce,değişen çevremizinde etkisiyle, kimi zaman en yakın arkadaşımız ,kimi zaman sevgilimiz olsun isteriz.Bunca kalabalığın değişen insanların tek açıklamasıda sizce yalnızlık korkusu değilmidir?Sürekli arkadaşlar edinmemiz yeni insanlarla tanışmak bunlar yetmiyormuş gibi bu insanları farklı farklı şekilerde sınarız kendi doyumsuzluğumuzu kendi eksik güvenimizi onlarda ararız hep yakın olcağımıza inandırırız kendimizide, onlarıda ama en çok kendimizi.. Baktık olmuyor geçirdiğimiz onca zamanı,birbirimiz üzerimizdeki emekleri bir çırpıda sileriz kısacık hayatımıza milyonlarca hayat sıkıştrırız işte bukadar kolaydır aslında yalnızlık korkusunu yaşamak heran ensemizde bir yanlışımızı,bir başka yanlışı bekler..insanları okadar kolay harcarız ki bir süre sonra alışkanlıktan cıkar davranışımız olmaya başlar işte ozaman unutmaya başlarız insanları sevmeyi,değer vermeyi sadece kendimizi sever bencilleşiriz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder