DEFNE

Hayatım sıradanlık içinde geçerken, her zamanki gibi oturma odasında oturmuş, çok sevdiğim diziyi izlerken annemin sözleri hala aklımdan çıkmaz 'ben HAMİLEYİM!'.. Okadar alışmıştım kendi hayatımın içinde boğulmya aile hakkında en son ne konuşmuştuk hatırlamıyordum bile.. Bir bu sözünü çok net hatırlıyorum annemin bir de 'yarın doğuma gidiyoruz akşam 12 den sonra hiçbirşey yemiyeceğim' bu iki söz sanki uykumdan uyandırmıştı beni,sanki annem yalan söylemiş,sadece kilo alıyormuş ne çocuğu bu yaştan sonra,kesin yalan söylüyor diye düşünüyordum ta ki annem ameliyathaneye girene kadar. Annem girdikten yaklaşık 40 dakika sonra direkt kucağıma küçücük bir bebek attılar, sanki bebek demek yanlıştı yani çantamdan da küçücük birşeydi ama hayatımızı değiştireceği okadar belliydi ki.. Hastaneden çıktıktan sonra herşey çok hızlı gelişti,her gece ağlama sesiyle evdeki hatta apartmandaki herkesin kalkması,gündüzleri bebek arabasıyla dolaştırmalar.O doğduktan sonra biz televizyon bile izlememeye başladık. Uyurken Defne'yi izliyorduk,uyanıkkende her dakikamız ona aitti.Ailemizeden birisi olarak görmek çok ağırdı ilk başlarda.. Tüm programız ona göreydi,artık annemiz bizden çok onunla ilgileniyordu tabikide kıskanmak yoktu ama sanki komşunun çocuğuymuşta bir süre sonra bizden alıcakmış gibi.Tabikide bizdendi artık oda.. Evde yapılan şeker savaşlarında kafasına gelen şekerler,onu yatakta unutmam ve arkamdan çıkan o tiz çığlıktan sonra yere düşüp ağlaması yada doyurmayı unutmam tamamen varoluşuna alışamamdandı. Ama bir süre sonra onun annesi gibi davranmayı her problemiyle ilgilenmeyi, saatlerce parkta oyun oynamamız artık gerçek insan gibi tepkiler vermesi kesinlikle mucizeydi.Onunla geçen her dakika artık zevkli. Bir süre sonra oluşan bu bağ inanılmazdı.Ben odamda ağlıyorken onu odama almadım diye kapının önünde'ablam ağlıyor ben yanında değilim 'diye ağlayan bir kız kardeş her zorluğa değerdi.. Bu kıza hayatımızı adadık resmen;kreşteki ilk nefret ettiği erkek( kesinlikle hoşanıyordu ondan) ,kuzeniyle evlenme kararı almış olması,eski sevgilimi kendi kocası sanması(çünkü sürekli ona hediye alıyormuş)ilk oje sürmesi,ilk saçını kestirişi,ilk elimi tutarak uyuması,ilk kucağımda uykuya dalışı,ilk üstüme işemesi bu ilkler sanırım dahada artıcak. Gözümün önünde gittikçe canlanan , büyümek için her attığı adımı gördüğüm ve daha evlenmeden kızım dediğim, azda olsa annelik yaptığım insanın doğum günü 17 Aralık! iyiki doğmuş miniğim iyiki var ..